مقایسه‌ی اثر دو روش پین اولنا همراه گچ بلند با شانز رادیوس همراه گچ کوتاه بر شکستگی‌های ناپایدار دیستال رادیوس

سابقه و هدف: دو تکنیک اصلی جهت انجام پین و پلاستر وجود دارد. در این مطالعه نتایج این دو تکنیک جراحی در درمان شکستگی‌های ناپایدار دیستال رادیوس مقایسه شده‌اند. مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی از ابتدای مهرماه سال 1387 به مدت 3 سال روی بیمارانی که به علت شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس (تیپ C تقسیم‌بندی AO) با روش پین و پلاستر (پین اولنا و گچ بلند، شانز رادیوس و گچ کوتاه) تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انجام شده است. اطلاعات دموگرافیک، نوع تکنیک جراحی، ارزیابی رادیوگرافیک، ارزیابی عملکرد مچ دست بر اساس MAYO wrist score، میزان رضایتمندی بیماران، میزان درد (VAS) و عوارض جراحی برای هر بیمار ثبت گردید. در مهرماه 1391 تمامی بیماران مجدداً فرا خوانده شدند. یافته‌ها: بیماران در دو گروه A (پین اولنا) شامل 65 نفر و گروه B (شانز رادیوس) شامل 73 نفر قرار گرفتند. وضعیت ارزیابی رادیوگرافیک مچ دست طی دوره‌های پیگیری معیارها بین دو گروه A و B تفاوت آماری معنی‌داری را نشان نداد. میانگین نمره MAYO wrist در ویزیت نهایی پس از عمل جراحی در گروه A و B به ترتیب 7/186 و 1/289 بود. نمره‌ی رضایتمندی بیماران (از 1 تا 10) در گروه A معادل 09/5 و در گروه B برابر با 41/8 بود که با یکدیگر اختلاف معنی‌داری داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به عوارض کمتر در شانز رادیوس نسبت به روش پین اولنا (اگرچه معنی‌دار نبود) و رضایت بیشتر به دنبال گچ کوتاه در روش شانز رادیوس، به نظر می‌رسد انتخاب این روش در شکستگی‌ها در مقایسه با پین اولنا ارجحیت دارد.